tvxs.gr/
του Θέμη Τζήμα
Βέβαια όσο κάθονται ήσυχοι όλα κυλούν μια χαρά. Πού και πού καμιά κουμπουριά πέφτει από τα ΜΜΕ αλλά κι αυτή για τα μάτια του κόσμου. Οι διεφθαρμένοι υπάλληλοι κάθε υπηρεσίας για παράδειγμα παίρνουν τις μίζες τους λίγο- πολύ ανενόχλητοι. Η νέα γενιά εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα μαθαίνει να λέει ευχαριστώ για επισφαλή, κακοπληρωμένη εργασία και «όλοι» είναι ευχαριστημένοι.
Το πράγμα στραβώνει αν προκηρυχθεί καμιά απεργία. Ε εκεί ποιος είδε τον «υπεύθυνο» Σαμαρά και τους προκατόχους του και δεν τους φοβήθηκε. Τί φιλιππικοί για το δημόσιο συμφέρον. Τί εξάψαλμοι για τα ήθη που πρέπει να αλλάξουν, για το λαό που δυσκολεύεται, για τις κατεστημένες νοοτροπίες, για το κοινό καλό. Τι ρεπορτάζ για την ταλαιπωρία των κατά τα άλλα ευτυχισμένων Ελλήνων πολιτών που δυναστεύονται από τους συνδικαλιστές. Καλά για τους εργοδότες δεν το συζητάμε:αυτοί οι “άγιοι” άνθρωποι που μας κάνουν τη χάρη να αποδέχονται ακόμα ότι η εργασία διαφέρει- περίπου έστω- από τον εθελοντισμό βλέπουν το συνδικαλιστή να τους ρουφάει το αίμα και να εμποδίζει τόσες και τόσες παραγωγικές επενδύσεις που περιμένουν στην ουρά για να έρθουν στη χώρα μας.
Γι' αυτό άλλωστε κοντοζυγώνει η ώρα που οι απεργίες θα απαγορευθούν, οι συλλογικές συμβάσεις θα καταργηθούν και επίσημα, η Ελλάδα θα γίνει μια ειδική οικονομική ζώνη και τα συνδικάτα που δε θα πειθαρχήσουν θα μπορούσαν και να τεθούν εκτός νόμου. Καλώς ορίσαμε στον υπέροχο καινούριο κόσμο του νεοφιλελευθερισμού της ένωσης της «ευρωπαϊκής οικογένειας», στην οποία οι κυβερνήτες μας μας κρατούν με νύχια και με δόντια.
Θα μου πείτε μα υπερασπίζεσαι τώρα τους συνδικαλιστές; δεν άκουσες τίποτα για μίζες, προνόμια, ρετιρέ και χειραγώγηση των εργαζομένων;
Πρώτον, άλλο τα φυσικά πρόσωπα και άλλο ο θεσμός, δηλαδή το συνδικαλιστικό κίνημα. Οι πρώτοι δεν ταυτίζονται με το δεύτερο και κυρίως, η επίθεση δε γίνεται εναντίον των πρώτων. Η επίθεση αφορά την ύπαρξη συνδικαλιστικού κινήματος και εργατικών δικαιωμάτων. Απλά οι παραφθορές του συνδικαλιστικού κινήματος υπερπροβάλλονται ώστε να χτυπηθεί πιο εύκολα ο κύριος στόχος που είναι συνολικά οι εργαζόμενοι και οι μαζικοί χώροι.
Δεύτερον, υπάρχουν συνδικαλιστές και συνδικαλιστές. Το τσουβάλιασμα που τόσο “ανησυχεί” όταν αφορά βουλευτές και υπουργούς ή δημοσιογράφους, ουδόλως ανησυχεί τους κατέχοντες συστημικά μικρόφωνα όταν αφορά τους συνδικαλιστές. Ακριβώς γιατί ο στόχος δεν είναι τα πρόσωπα αλλά ο θεσμός και τα δικαιώματα.
Τρίτον, αν κάποιος θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένος με το κυρίαρχο σήμερα πρότυπο συνδικαλιστή αλλά και συνδικαλισμού δεν είναι άλλος από τις μνημονιακές δυνάμεις. Πιο υποτονικό και διασπασμένο συνδικαλισμό δε θα μπορούσαν να είχαν φανταστεί. Για να μην αναφερθούμε βεβαίως σε όλους αυτούς τους «μεταρρυθμιστές» υπουργούς και πρωθυπουργούς που εκλέγονταν χάρη εν πολλοίς και σε ψήφους που τους μάζευαν συνδικαλιστές. Αν κάποιος θα έπρεπε να επιτίθεται ανελέητα εναντίον ενός μεγάλου μέρους του συνδικαλιστικού προσωπικού της χώρας είμαστε όλοι όσοι βιώνουμε την κρίση στο πετσί μας απροστάτευτοι, χωρίς συλλογικότητες με μαχητική δράση.
Η αλλαγή στο συνδικαλιστικό χώρο είναι μια υπόθεση από κάτω προς τα πάνω και όχι αντίστροφα, δηλαδή από την εργοδοσία και το κατεστημένο προς τα απείθαρχα συνδικάτα. Αλλά μια τέτοια πορεία πραγματικής αλλαγής και όχι εξαφάνισης θα ωθούσε σε ένα συνδικαλισμό όντως επικίνδυνο για το κατεστημένο, συγκρουσιακό, πολιτικοποιημένο και μετωπικό. Πολύ αμφιβάλω ότι όλοι αυτοί που ξιφουλκούν κατά του συνδικαλιστικού κατεστημένου και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους εργαζομένους θα ευαρεστούνταν από μια τέτοια εξέλιξη.
Τέταρτον, ό,τι και αν καταλογίσει κανείς σε συγκεκριμένους συνδικαλιστές δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για την καπιταλιστική κρίση που ταλανίζει την Ευρώπη και τη χώρα. Δεν ήταν οι συνδικαλιστές που έθρεψαν την παρασιτική μεγαλοαστική τάξη της χώρας. Δεν ήταν αυτοί που αποφάσισαν ένα ευρώ- φυλακή των λαών, έρμαιο της πρώτης κρίσης. Δεν ψήφισαν αυτοί τα καταστροφικά μνημόνια. Δεν υπήρξαν οι συνδικαλιστές οι λειτουργοί και φυσικά ούτε οι εμπνευστές του καπιταλισμού - καζίνο.
Ναι, αρκετοί συνδικαλιστές φάγανε όχι μόνο ψίχουλα αλλά και αρκετά παραπάνω από το μεγάλο τραπέζι που είχε στήσει το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας. Άλλωστε δεν είναι λίγοι οι «μεταρρυθμιστές» μνημονιακοί υπουργοί που χάρη σε συνδικαλιστές έκαναν καριέρα. Αλλά αυτό δε βάζει τους συνδικαλιστές στη θέση των πρωταιτίων της κρίσης. Αντίθετα οι πρωταίτιοι παραμένουν ακόμα στην κυβέρνηση και δημόσιοι κατήγοροι.
Αν λοιπόν έστω και για προσχηματικούς λόγους ή κατατμημμένα αυτό το φθαρμένο εν πολλοίς συνδικαλιστικό προσωπικό αποφασίζει να κινητοποιηθεί, οι εργαζόμενοι κάθε κλάδου, οι φοιτητές, οι μαθητές, οι άνεργοι οφείλουν να αξιοποιήσουν αυτές τις αποφάσεις ώστε να τις ωθήσουν προς την κατεύθυνση πραγματικών πολιτικών συγκρούσεων, που θα ξεπερνούν τους σχεδιασμούς της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Εν τέλει, οι συνδικαλιστές δεν ήταν ούτε οι κακοί άνθρωποι, ούτε οι απατεώνες που χρεωκόπησαν τη χώρα. Ήταν προϊόντα της προηγούμενης περιόδου, μιας περιόδου όπου κυρίαρχη ήταν η διαμεσολαβητική λειτουργία του συνδικαλισμού. Και για την ακρίβεια ήταν μια περίοδος κατά την οποία ναι μεν ορισμένα στελέχη αλλοτριώθηκαν σε ακραίο βαθμό αλλά και κατά την οποία υπήρξε άνοδος του βιοτικού επιπέδου της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων. Και αυτό δεν είναι κακό.
Στη φάση ωστόσο της κρίσης αυτή η διαμεσολαβητική λειτουργία στο πρότυπο των «κοινωνικών εταίρων» δεν μπορεί παρά να δώσει τη θέση της στη συγκρουσιακή δράση, μεταξύ ταξικών αντιπάλων. Γι' αυτό άλλωστε χρειάζονται άλλου τύπου αγώνες, με διαφορετικό προσωπικό στην πρωτοπορία. Αυτή όμως είναι δική μας δουλειά, όχι δική τους.
του Θέμη Τζήμα
Αν παρακολουθήσει κανείς τα ΜΜΕ, τις κυβερνήσεις της
τελευταίας 15ετίας, πλήθος «μεταρρυθμιστών» σχολιαστών, πολλοί εκ των οποίων με το αζημίωτο έχουν προσφέρει «καταπληκτικές» συμβουλές από κρατικές θέσεις που τους διόρισαν και φυσικά πολλά «παιδιά» καλών οικογενειών- κυριολεκτικά και μεταφορικά- που με τα αστραφτερά τους χαμόγελα κάνουν καριέρα σε διάφορα κόμματα, για την κρίση στην Ελλάδα δε φταίει ο καπιταλισμός και οι πολιτικό- οικονομικοί διαχειριστές του, δηλαδή η ελίτ αλλά κάποιοι συγκεκριμένοι, πολλοί κακοί άνθρωποι: οι συνδικαλιστές.
Δε φταίνε οι επιχειρηματίες που έπαιρναν επιδοτήσεις και άφηναν κουφάρια για να πάνε στα Βαλκάνια, ούτε οι συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα που τους τάιζαν για να έχουν τα κατάλληλα ανταλλάγματα. Δε φταίνε οι τραπεζίτες μας που για να διασωθούν επωφελούνται από τις σκανδαλώδεις κρατικές παρεμβάσεις στην πλάτη ημών των φορολογουμένων. Δε φταίνε οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών και το μαύρο χρήμα που ξεκινάει από το μεγάλο κεφάλαιο και μέχρι ενός σημείου διαχέεται προς τα κάτω. Δε φταίνε οι δεξιές, συστημικές πολιτικές δυνάμεις που διαμόρφωσαν από τα μέσα του '90 και μετά το πρότυπο της «ισχυρής Ελλάδας» των υπηρεσιών και των ολυμπιακών. Δε φταίει ο ζουρλομανδύας του ευρώ, ούτε φυσικά ο παγκόσμιος και ο εγχώριος καπιταλισμός. Όχι, αυτά είναι μπανάλ. Φταίνε οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ, του Μετρό, των μουσείων, των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, του νερού, οι καθηγητές, οι γιατροί, οι νοσοκομειακοί υπάλληλοι κλπ.
Βέβαια όσο κάθονται ήσυχοι όλα κυλούν μια χαρά. Πού και πού καμιά κουμπουριά πέφτει από τα ΜΜΕ αλλά κι αυτή για τα μάτια του κόσμου. Οι διεφθαρμένοι υπάλληλοι κάθε υπηρεσίας για παράδειγμα παίρνουν τις μίζες τους λίγο- πολύ ανενόχλητοι. Η νέα γενιά εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα μαθαίνει να λέει ευχαριστώ για επισφαλή, κακοπληρωμένη εργασία και «όλοι» είναι ευχαριστημένοι.
Το πράγμα στραβώνει αν προκηρυχθεί καμιά απεργία. Ε εκεί ποιος είδε τον «υπεύθυνο» Σαμαρά και τους προκατόχους του και δεν τους φοβήθηκε. Τί φιλιππικοί για το δημόσιο συμφέρον. Τί εξάψαλμοι για τα ήθη που πρέπει να αλλάξουν, για το λαό που δυσκολεύεται, για τις κατεστημένες νοοτροπίες, για το κοινό καλό. Τι ρεπορτάζ για την ταλαιπωρία των κατά τα άλλα ευτυχισμένων Ελλήνων πολιτών που δυναστεύονται από τους συνδικαλιστές. Καλά για τους εργοδότες δεν το συζητάμε:αυτοί οι “άγιοι” άνθρωποι που μας κάνουν τη χάρη να αποδέχονται ακόμα ότι η εργασία διαφέρει- περίπου έστω- από τον εθελοντισμό βλέπουν το συνδικαλιστή να τους ρουφάει το αίμα και να εμποδίζει τόσες και τόσες παραγωγικές επενδύσεις που περιμένουν στην ουρά για να έρθουν στη χώρα μας.
Γι' αυτό άλλωστε κοντοζυγώνει η ώρα που οι απεργίες θα απαγορευθούν, οι συλλογικές συμβάσεις θα καταργηθούν και επίσημα, η Ελλάδα θα γίνει μια ειδική οικονομική ζώνη και τα συνδικάτα που δε θα πειθαρχήσουν θα μπορούσαν και να τεθούν εκτός νόμου. Καλώς ορίσαμε στον υπέροχο καινούριο κόσμο του νεοφιλελευθερισμού της ένωσης της «ευρωπαϊκής οικογένειας», στην οποία οι κυβερνήτες μας μας κρατούν με νύχια και με δόντια.
Θα μου πείτε μα υπερασπίζεσαι τώρα τους συνδικαλιστές; δεν άκουσες τίποτα για μίζες, προνόμια, ρετιρέ και χειραγώγηση των εργαζομένων;
Πρώτον, άλλο τα φυσικά πρόσωπα και άλλο ο θεσμός, δηλαδή το συνδικαλιστικό κίνημα. Οι πρώτοι δεν ταυτίζονται με το δεύτερο και κυρίως, η επίθεση δε γίνεται εναντίον των πρώτων. Η επίθεση αφορά την ύπαρξη συνδικαλιστικού κινήματος και εργατικών δικαιωμάτων. Απλά οι παραφθορές του συνδικαλιστικού κινήματος υπερπροβάλλονται ώστε να χτυπηθεί πιο εύκολα ο κύριος στόχος που είναι συνολικά οι εργαζόμενοι και οι μαζικοί χώροι.
Δεύτερον, υπάρχουν συνδικαλιστές και συνδικαλιστές. Το τσουβάλιασμα που τόσο “ανησυχεί” όταν αφορά βουλευτές και υπουργούς ή δημοσιογράφους, ουδόλως ανησυχεί τους κατέχοντες συστημικά μικρόφωνα όταν αφορά τους συνδικαλιστές. Ακριβώς γιατί ο στόχος δεν είναι τα πρόσωπα αλλά ο θεσμός και τα δικαιώματα.
Τρίτον, αν κάποιος θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένος με το κυρίαρχο σήμερα πρότυπο συνδικαλιστή αλλά και συνδικαλισμού δεν είναι άλλος από τις μνημονιακές δυνάμεις. Πιο υποτονικό και διασπασμένο συνδικαλισμό δε θα μπορούσαν να είχαν φανταστεί. Για να μην αναφερθούμε βεβαίως σε όλους αυτούς τους «μεταρρυθμιστές» υπουργούς και πρωθυπουργούς που εκλέγονταν χάρη εν πολλοίς και σε ψήφους που τους μάζευαν συνδικαλιστές. Αν κάποιος θα έπρεπε να επιτίθεται ανελέητα εναντίον ενός μεγάλου μέρους του συνδικαλιστικού προσωπικού της χώρας είμαστε όλοι όσοι βιώνουμε την κρίση στο πετσί μας απροστάτευτοι, χωρίς συλλογικότητες με μαχητική δράση.
Η αλλαγή στο συνδικαλιστικό χώρο είναι μια υπόθεση από κάτω προς τα πάνω και όχι αντίστροφα, δηλαδή από την εργοδοσία και το κατεστημένο προς τα απείθαρχα συνδικάτα. Αλλά μια τέτοια πορεία πραγματικής αλλαγής και όχι εξαφάνισης θα ωθούσε σε ένα συνδικαλισμό όντως επικίνδυνο για το κατεστημένο, συγκρουσιακό, πολιτικοποιημένο και μετωπικό. Πολύ αμφιβάλω ότι όλοι αυτοί που ξιφουλκούν κατά του συνδικαλιστικού κατεστημένου και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους εργαζομένους θα ευαρεστούνταν από μια τέτοια εξέλιξη.
Τέταρτον, ό,τι και αν καταλογίσει κανείς σε συγκεκριμένους συνδικαλιστές δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για την καπιταλιστική κρίση που ταλανίζει την Ευρώπη και τη χώρα. Δεν ήταν οι συνδικαλιστές που έθρεψαν την παρασιτική μεγαλοαστική τάξη της χώρας. Δεν ήταν αυτοί που αποφάσισαν ένα ευρώ- φυλακή των λαών, έρμαιο της πρώτης κρίσης. Δεν ψήφισαν αυτοί τα καταστροφικά μνημόνια. Δεν υπήρξαν οι συνδικαλιστές οι λειτουργοί και φυσικά ούτε οι εμπνευστές του καπιταλισμού - καζίνο.
Ναι, αρκετοί συνδικαλιστές φάγανε όχι μόνο ψίχουλα αλλά και αρκετά παραπάνω από το μεγάλο τραπέζι που είχε στήσει το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας. Άλλωστε δεν είναι λίγοι οι «μεταρρυθμιστές» μνημονιακοί υπουργοί που χάρη σε συνδικαλιστές έκαναν καριέρα. Αλλά αυτό δε βάζει τους συνδικαλιστές στη θέση των πρωταιτίων της κρίσης. Αντίθετα οι πρωταίτιοι παραμένουν ακόμα στην κυβέρνηση και δημόσιοι κατήγοροι.
Αν λοιπόν έστω και για προσχηματικούς λόγους ή κατατμημμένα αυτό το φθαρμένο εν πολλοίς συνδικαλιστικό προσωπικό αποφασίζει να κινητοποιηθεί, οι εργαζόμενοι κάθε κλάδου, οι φοιτητές, οι μαθητές, οι άνεργοι οφείλουν να αξιοποιήσουν αυτές τις αποφάσεις ώστε να τις ωθήσουν προς την κατεύθυνση πραγματικών πολιτικών συγκρούσεων, που θα ξεπερνούν τους σχεδιασμούς της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Εν τέλει, οι συνδικαλιστές δεν ήταν ούτε οι κακοί άνθρωποι, ούτε οι απατεώνες που χρεωκόπησαν τη χώρα. Ήταν προϊόντα της προηγούμενης περιόδου, μιας περιόδου όπου κυρίαρχη ήταν η διαμεσολαβητική λειτουργία του συνδικαλισμού. Και για την ακρίβεια ήταν μια περίοδος κατά την οποία ναι μεν ορισμένα στελέχη αλλοτριώθηκαν σε ακραίο βαθμό αλλά και κατά την οποία υπήρξε άνοδος του βιοτικού επιπέδου της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων. Και αυτό δεν είναι κακό.
Στη φάση ωστόσο της κρίσης αυτή η διαμεσολαβητική λειτουργία στο πρότυπο των «κοινωνικών εταίρων» δεν μπορεί παρά να δώσει τη θέση της στη συγκρουσιακή δράση, μεταξύ ταξικών αντιπάλων. Γι' αυτό άλλωστε χρειάζονται άλλου τύπου αγώνες, με διαφορετικό προσωπικό στην πρωτοπορία. Αυτή όμως είναι δική μας δουλειά, όχι δική τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου